Kinderen nemen Sabine Hagedoren beet in LOLmops

Ketnet start - vanaf 1 december- met een nieuw humorprogramma waarin kinderen gretig gebruik maken van de verborgen camera. Zeven kinderen nemen bekende en onbekende Vlamingen beet. Ze hebben hun hoofdkwartier in een omgebouwde bus, waar ze de gekste grappen bedenken. Ook weervrouw Sabine Hagedoren is al in het ootje genomen door de kinderen van LOLmops. LOLmops is een combinatie van klassieke verborgencameragrappen en meer uitgebreide gags, waarbij echt niemand ontzien wordt. De zeven

Bartel (13) is de praatvaar van de bende: als het er op aankomt mensen een sterk verhaal op de mouw te spelden of een telefoongrap uit te halen, is hij je man.

Bas (13) is een geboren acteur; als hij je vertelt dat hij pijn heeft en naar de overkant van de straat geholpen moet worden, of dat hij je voor een schoolopdracht écht lastige vragen moet stellen, dan geloof je hem.

Jana (13) ziet er met haar krullenbol de onschuld zelve uit, maar vergis je niet: in haar schuilt een geboren actrice.

Joachim (12) is de ultieme intrigant, die zijn looks uitspeelt om mensen een oor aan te naaien.

Camille (10) en Luca (12) vormen het perfecte duo: schattig en onschuldig aan de buitenkant, maar ze hebben altijd een plan. En meestal is dat een plan waar andere mensen het slachtoffer van zijn.

Siebe (10) is de benjamin van de groep, het kleine broertje dat er uit ziet als een engeltje. Tegen wil en dank wordt hij in de vuurlinie geduwd om de hardste noten te kraken.

Enkele voorbeelden van grappen
De mee-eters: Siebe heeft honger. En wie honger heeft, moet eten. In een restaurant schuift hij stilletjes aan bij etende mensen, om rustig een frietje of patatje mee te steken. Maar hoe reageren de mensen op deze ongewenste gast?

De doos: Siebe is een kwajongen in handig compact formaat, en dat helpt als je de mensen eens goed wil laten schrikken. Door hem bijvoorbeeld in een doos te stoppen waar “gratis” op geschreven staat. Nieuwsgierigen die komen kijken, krijgen plotseling een duivel uit een doosje onder hun neus.

De auto: Bas en Joachim zijn met een auto met afstandsbediening aan het spelen, maar krijgen het ding niet in beweging. Uiteindelijk vragen ze volwassenen om hulp - kunnen zij misschien eens kijken wat er aan scheelt? Zodra die volwassene het waagt om een knopje aan te raken, ontploft het autootje met een luide knal en heel wat rook.

Volgende BV's mochten eraan geloven. In het rijtje van de gefopte BV's ontmoeten we o.a. Karolien Debecker; Peter Pype; Kristien Maes; Jan Becaus; Sabine Hagedoren; Ben Roelants en Katja Retsin .

LOLmops, elke weekdag vanaf 1 december om 18.30 uur op Ketnet.

Sabine Hagedoren: de nuchterheid zelve

Hecht je belang aan kleding?

Sabine Hagedoren: 'De styliste van de VRT kent mijn maten en voorkeuren en in onderling overleg bepalen we wat ik aantrek. Wat ik op tv draag, bevalt me best, hoewel het iets klassieker is dan de sportieve outfits die ik thuis kies.'

Staan er schoenen met naaldhakken in je kast?

Sabine Hagedoren: 'Stiletto's? Daar verongeluk ik mee.' (lacht) Wat is meest extravagante in je kast?

'Binnenkort hebben we een soort gekke gala-avond en dan trek ik mijn plateauschoenen weer eens aan. Die glitterschoenen zijn zeker twintig jaar oud en destijds ging ik daarmee uit. Hoé, dat kan ik me nauwelijks nog voorstellen want ik ben er ooit eens bijna mee op mijn neus gegaan.' (lacht) Als BV heb je een behoorlijk sereen imago. Over jou doen geen straffe verhalen de ronde.

'Is dat zo? Moét er een sterk verhaal over mij de ronde doen, dan?'

Natuurlijk niet, maar wat is de merkwaardigste roddel die je onlangs over jezelf hoorde?

Sabine Hagedoren: 'Een week of twee geleden kwam de buurvrouw langs. Weet je wat ik bij de kapper heb gehoord? , vroeg ze. Maar ik heb gezegd dat ze het niet voort mochten vertellen want het kan niet waar zijn , voegde ze er snel aan toe. Wel, ze zeggen dat je gaat verhuizen omdat je het hier beu bent. Je vraagt je af waar zoiets vandaan komt, want is er geen sprake van verhuizen.'

Je bent pas veertig geworden. Is dat een leeftijd waaraan je toch even blijft haperen?

'Het is een getal als een ander. Ik merk natuurlijk wel dat ik niet piepjong meer ben. (beetje spottend) Ik recupereer niet zo snel meer als vroeger. Een nachtje doorzakken krijg ik niet zo snel meer uit mijn lijf.'

Zet je wel vaker de bloemetjes buiten?

'Minder dan vroeger, maar op een trouwfeest durf ik erin te vliegen. Eigenlijk heb ik er nooit zo goed tegen gekund. Ik heb regelmaat nodig.'

Heb je de balans van je leven opgemaakt toen je 40 werd?

Sabine Hagedoren: 'Ik kijk niet achterom. Ik leef met wat er nú is en als je in een situatie verkeert waarmee je niet tevreden bent, dan moet je er iets aan doen. Punt.'

Op je veertigste ben je misschien halverwege...

'Ik mag hopen dat ik nog maar op de helft zit. Ik heb natuurlijk goede vooruitzichten: in mijn familie tellen we nogal wat mensen van 90 en ouder. Mooi hé, ik ben wellicht niet eens halverwege.'

De kwaaltjes van de oude dag zul je er graag bij nemen?

Sabine Hagedoren: 'Absoluut, ik vind het leven de moeite waard. Ik probeer van elke dag te genieten, ook al is de ene mooier dan de andere. Ik amuseer mij, wat kan een mens meer verlangen?'

Heb je begrip voor Hugo Claus, die besloot de stekker eruit te trekken?

'Ja, maar je weet pas welke beslissing je zou nemen op het moment dat je zelf in zo'n situatie verkeert. Niemand vraagt om ziek te worden, het overkomt je. Als het zo ver is, zie ik wel.'

Je bent wel een erg nuchter mens, niet?

(lacht) 'Dat kun je wel zeggen. Mijn vriendinnen maken wel eens opmerkingen van ons nuchtere is daar weer! '

Waar slaat dat dan op?

Sabine Hagedoren: 'Vaak gaat het over ingewikkelde situaties zoals relaties. Ik reageer meestal van: als dát je tegen steekt, dan moet je er dít aan doen. Ook al doet het pijn, het heeft geen zin te blijven zwalpen, je kiest beter meteen voor een oplossing.'

Voed je je kinderen ook zo op?

'Ik ben strenger voor ze dan mijn man. Ik heb in het onderwijs gestaan en ik weet dat rechtvaardigheid en consequentie belangrijk zijn. Kinderen hebben regels nodig. Acht uur is bedtijd en dan moeten ze niet beginnen met nog even een boekje pakken, iets drinken, nog eens naar de wc. Nee, het is slapen en uit.'

Iets over achten komt jouw weerbericht op tv. Zien ze het dan nooit?

'Meestal liggen ze er dan in, maar ze zien het vroeger op de avond wel eens.'

Herkent Lars zijn mama al?

Sabine Hagedoren: 'Zeker. Hij kent het muziekje en dan wijst naar het toestel en zegt mama! Of Frank! , want die kent hij ook. Daarna speelt hij gewoon verder. Voor hem is het volkomen normaal dat mama ook in dat doosje verschijnt. Er komt natuurlijk een dag dat ik hem zal moeten uitleggen dat niet alle mama's dat doen.'

Het weer volgens weervrouw Sabine Hagedoren (VRT)

'Mensen vragen altijd wel hoe het zit met het weer', zegt weervrouw Sabine Hagedoren. 'Maar nu is dat wel meer dan anders, want veel mensen hebben vakantie. Dan is het weer belangrijker.'
Teleurstelling is er, maar agressie niet. 'Ze nemen me het niet kwalijk', verzekert Sabine Hagedoren. 'Ik ben maar de pianist en daar schieten ze niet op. Zeg, het mag wel wat beter, zeggen ze dan. Ik antwoord dat ze geduld moeten hebben. Zeker nu: zondag wordt de beste dag van het weekend, maandag en dinsdag houden we het wellicht droog.'

Toch is er maar één echt gouden raad. 'Als het dan toch eens wat beter is, spring op die fiets of haal de barbecue buiten. Dan moet je ervan profiteren.', aldus weervrouw Sabine Hagedoren.

INTERIM-WEERVROUW LEEST NIEUWS OP RADIO

 Peggy De Meyer, vaste vervanger van
één weervrouw Sabine Hagedoren, ruilt
haar job bij de redactie.be en VRT
Teletekst in voor een job bij VRT Radio.
De interim weervrouw zal na de zomervakantie het 
nieuws op Donna en StuBru presenteren.
                                      
De Meyer begon eind jaren 80 haar car-
rière als weervrouw bij de openbare om-
roep. Ze presenteerde "Het weer" op tv.
                                      
In oktober 1989 ging De Meyer aan de  
slag als nieuwsredacteur bij Teletekst.
Die job werd uiteindelijk een voltijdje
job. In 2003 kwam daar vrtnieuws.net  
(huidige deredactie.be) bij. De Meyer 
verving in 2006 en 2007 nog de zwangere
Sabine Hagedoren als weervrouw.

Fiets op 29 juni mee met weervrouw Sabine Hagedoren langs de Schelde

Fiets op 29 juni mee met weervrouw Sabine Hagedoren langs de Schelde
Tussen Dendermonde en het Callebeekveer in Bazel vormt de Schelde de grens tussen Klein-Brabant, de Rupelstreek en het Waasland. Het spel van eb en vloed zorgt er voor een bijzonder boeiend getijdengebied van zoet en brak water, slikken, schorren en polders. De talrijke rietlanden en wilgenvloedbossen bieden behalve een prachtige aanblik ook een prima onderkomen aan tal van vogelsoorten.

Hoe innemend de natuur langs de Schelde wel kan zijn, ontdek je tijdens de grootse fietshappening die Natuurpunt samen met Pasar organiseert in het Scheldeland op zondag 29 juni. Die dag kan het grote publiek immers kennismaken met de mooiste plekjes van het Scheldeland. De fietstocht volgt het fietsknooppuntennetwerk van Toerisme Antwerpen en Toerisme Oost-Vlaanderen. Je kan kiezen voor routes van 17,7 km tot 51,4 km lang. Verschillende inkortingen zijn mogelijk, afhankelijk van je vertrekplaats. Leuk om weten: ook VRT-weervrouw Sabine Hagedoren is van de partij om een fietstochtje te maken.

Programma fietsen langs de Schelde

• doorlopend van 10 tot 15u
  Fietstocht langs de Schelde, met onderweg diverse landschapsposten die je wegwijs maken in de Scheldelandse natuur.
  

Startplaatsen:

-De Wilfordkaai in Temse
-De Mirabrug: nabij Hamveer in Hamme
-Het Veerhuis: Kaai 22 in St-Amands
-De Notelaer: Notelaardreef 2 in Bornem (Hingene)
-De Parking Tolhuis: einde Tolhuisstraat (Rupeldijk) in Schelle

• om 12, 14 en 16u
  Boottocht op de Schelde*
  

• 14u
  Fiets mee met weervrouw Sabine Hagedoren
  

• 17u
  Prijsuitreiking tombola
  

• vanaf 16 u
  Optreden van ‘Bros & Buurmannen’, met als hoogtepunt om 18u een uitvoering van het beroemde ‘Scaldislied’ van Paul Ielegems en Kris de Bruyne.
  

Afstanden
De fietstocht volgt het fietsknooppuntennetwerk van Toerisme Antwerpen en Toerisme Oost-Vlaanderen. Je kan kiezen voor routes van 17,7 km tot 51,4 km lang. Verschillende inkortingen zijn mogelijk, afhankelijk van je vertrekplaats.

Centraal trefpunt
Onderweg kan je even verpozen in het Natuurpunt-café aan de Wilfordkaai in Temse. Je kan er genieten van een hapje en een drankje, er zijn diverse infostands en er is ook kinderanimatie met een springkasteel en schminkstand.

Deelname
Deelnemen kost 1 euro per persoon of 2 euro per gezin voor leden van Natuurpunt en Pasar. Niet-leden betalen 3 euro per persoon of 6 euro per gezin. Je ontvangt dan een kleurrijke fietsbrochure en een drankbonnetje voor een consumptie in ons Natuurpunt-café.

SABINE HAGEDOREN EN FRANK DEBOOSERE KIJKEN 10 DAGEN VOORUIT

Vanaf dinsdag blikken Frank Deboosere en Sabine Hagedoren 10 dagen vooruit tijdens hun weerbericht.

Omdat de onzekerheid over weersvoorspellingen toeneemt naarmate men verder in de toekomst kijkt, werden deze gegevens in het verleden niet openbaar gemaakt.

Vanaf dinsdag gebeurt dat wel. Het Ensemble Prediction System van Reading berekent dagelijks 51 temperatuurscenario's. In "Het weer" op Eén zullen Frank en Sabine voortaan het meest waarschijnlijke scenario tonen.

Sabine Hagedoren in nieuwe reeks van 'Zo Is Er Maar Eén'

Wie wint er dit jaar 'Zo Is Er Maar Eén', hét jaarlijks Nederlandstalig muziekfeest op Eén? Welk nummer wordt de opvolger van 'Laat ons een bloem' en 'Ik mis je zo'? De nieuwe reeks loopt vanaf nu vrijdag 8 februari, dertien weken lang, volledig live op Eén.

'Zo is er maar één' pakt uit met een paar originele en veelbelovende thema’s. Naast blijvers als 'Liefde', 'Protest', 'Hartzeer' en 'Dames en heren' draait de vrijdagavond binnenkort ook rond 'Lijf en lust', 'Nostalgie', 'Vakantie', 'Vertalingen', 'Trouwfeest' en 'Eurosong'.

Wie is niet benieuwd naar Peter Koelewijns versie van 'Katinka', Sergio en Esther in duet met 'Lopen op het water', Dean met 'Lieve kleine piranha' of sterartiest Free Souffriau met 'Zoals een mooi verhaal'? Soms verrassende en vaak veelbelovende combinaties...

Met evenveel trots kondigt 'Zo Is Er Maar Eén' de samenwerking aan met twee supertalenten: actrice Kristine Van Pellicom en tekstschrijver Hugo Matthysen slaan de handen in elkaar en creëerden de licht neurotische muziekkenner Véronique Vleermans. Deze stijlvolle dame met twijfelachtige smaak laat elke week haar licht schijnen op één van de nummers uit die aflevering.

En dat Vlaanderen van Nederlandstalige muziek houdt, wordt al snel duidelijk aan het einde van elke 'Zo Is Er Maar Eén'. Volgende muziekliefhebbers werden zingend gespot in de gangen van de VRT: mediaminister en notoir liefhebber van het Nederlandstalige repertoire Geert Bourgeois, radiokoppel Tomas De Soete en Siska Schoeters, journalist Gui Polspoel, miss België Alizée Poulicek, weervrouw Sabine Hagedoren, presentatoren Evy Gruyaert, Saartje Vandendriessche & Kobe Ilsen en meer bekende én minder bekende koppen. Bij wijze van uitsmijter brengen zes gelegenheidszangers en –zangeressen de liedjes van de volgende uitzending. Met wisselend succes maar met charmante, verrassende en soms ook hilarische beelden tot gevolg.

Aflevering 1 op 8 februari 2008: liedjes over PROTEST

* Welterusten mijnheer de president (Boudewijn de Groot) door Andrea Croonenberghs
* De wedstrijd (Bram Vermeulen) door Lenny & de Wespen
* Blank of zwart (Isabelle A) door Eline De Munck
* Is dit nu later? (Stef Bos) door Little August (Katerine, Coby en Sophie Avgoustakis)
* L’étranger, c’est mon ami (Raymond van het Groenewoud) door Roland
* Ben ik te min (Armand) door Reborn

'Zo Is Er Maar Eén', vanaf vrijdag 8 februari om 20.40 uur op Eén.

Sabine Hagedoren promoot ‘Zo is er maar één’

Weervrouw Sabine Hagedoren zal binnenkort het VRT programma ‘Zo is er maar één’ promoten. Verder zal huidige Miss België Alizée Poulicek opnieuw een kans krijgen om aan het Vlaamse publiek te bewijzen dat ze wel degelijk werkt aan haar slechte Nederlands.
Ze gaat immers binnenkort - al is het maar héél eventjes - zingen in het Eén-programma ‘Zo is er maar één’. Ze krijgt meteen een nummer van Clouseau voorgeschoteld. De keuze voor het nummer ‘Dat ze de mooiste is’ mag geen toeval zijn. Alizée neemt weliswaar niet deel aan het programma, maar zal net zoals andere bekende en onbekende Vlamingen kleine stukjes zingen als aankondiging voor de komende aflevering. Zo hebben ook Saartje Vandendriessche, Geert Bourgeois, Sabine Hagedoren en Guy Polspoel toegezegd. Benieuwd wat dit alles zal geven? De zoektocht naar het mooiste Nederlandstalige lied begint op 8 februari.

Sabine Hagedoren stopt met 'Vlaanderen Vakantieland'

Sabine Hagedoren stopt met Vlaanderen Vakantieland.

Sabine Hagedoren is voor de tweede keer zwanger en zou meer tijd willen vrijmaken voor haar gezin.

Tijdens haar vorige zwangerschap werd ze vervangen door Lies Martens.

Deze keer denkt de VRT aan Saartje Vandendriessche als vervangster van Sabine Hagedoren.

De vervanging past in de filosofie van Eén om de omroepsters meer andere opdrachten te geven.

Vlaanderen Vakantieland krijgt er ook een nieuwe reporter bij:

Lotte Verlackt, onder meer bekend van Expeditie Robinson op KanaalTwee.

Wonen in Brussel: Sabine Hagedoren stand-in weervrouw Peggy De Meyer

“Mijn nieuwjaarswens voor Brussel? Een autovrij centrum. Van De Brouckère tot het Rouppeplein. Met daarbovenop een prachtig standbeeld midden op het De Brouckèreplein. Meer autoloze zondagen, het liefst één per maand, zou ook mooi zijn. Waarschijnlijk een utopie, maar het zijn ingrepen die de leefbaarheid van een stad verhogen, en daarmee ook de aantrekkingskracht voor de buitenwereld.”

Peggy De Meyer (43) werkt al jaren op de onlineredactie van de VRT-nieuwsdienst, maar bij tv-kijkend Vlaanderen is ze vooral bekend als de stand-in voor weervrouw Sabine Hagedoren.

Laken. Ik draai de Stevens-Delannoystraat in en weet niet wat ik zie: de glinsterende bollen van het Atomium, alsof je ze zomaar kunt aanraken. Brussel, steeds weer een nieuwe verrassing om elke hoek. Peggy De Meyer lacht wanneer ik het haar zeg. “Het uitzicht is inderdaad uniek, een bonus. Ik heb me zelfs laten wijsmaken dat de onze de enige straat in Brussel is die hier prat op kan gaan.”

“Het was ook heel boeiend om dagelijks de restauratie van nabij te kunnen volgen, ik heb er zelfs foto’s van genomen. En het resultaat mag er zijn, vanbuiten misschien zelfs nog meer dan binnenin. Knap werk, maar voor mij niet helemaal af: in de bovenste bol hebben ze een kans laten liggen. Het is een ronduit schitterende locatie om de meest exquise gerechten te serveren, maar het restaurant dat er nu zit, is niet om over naar huis te schrijven. Blijkbaar kan het in België op de een of andere manier nooit echt af zijn. Onze volksaard, zeker?”

“Voor mezelf heb ik er dan weer spijt van dat ik geen paneel van het oude Atomium op de kop heb getikt. Ik heb wel met de gedachte gespeeld. Maar mijn man, die nuchterder is in zulke zaken dan ik, heeft mijn enthousiasme getemperd. Zodat er uiteindelijk niets van in huis is gekomen. Als ik me niet vergis, kostte zo’n paneel duizend euro. Achteraf bekeken had ik het er met plezier voor overgehad.”

Poelbos
Terwijl De Meyer een flesje wit ontkurkt en haar verhaal vertelt, spelen haar zoontjes Tom (13) en Max (9) met een vriendje, Emile. “Onze jongens zijn hier graag, ja. Ze hebben ook nooit elders gewoond, het zijn echte Brusselaars. Dat het Frans dominant is, vormt voorlopig nog een handicap: een echt buurtleven hebben ze niet; als er eens een kindje bijkomt, dan is het een Franstalig. Maar ze hebben dan wel weer de atletiekclub langs de Houba-de Strooperlaan waarvan Max lid is en wat verderop de Ritterklub, waar Tom voetbalt. En die taalbarrière zal wel slijten veronderstel ik, al brengt het nu wat ongemakken met zich mee.”

“Voor onderwijs zit het wel snor. We hebben het geluk gehad dat het ideale schooltje voor onze kinderen, Poelbos, hier niet zo ver af ligt: niet elitair, tientallen nationaliteiten, maar toch bijna volledig Nederlandstalig. Er heerst een heel leuke sfeer, het is er als bij een grote familie, de kinderen voelen zich er thuis en genieten echt van hun schooltijd. Positief is ook dat er weinig kinderen uit een volledig Frans gezin zitten, er is bijna altijd wel één ouder die het Nederlands machtig is. Want problemen begin je te krijgen als je heel wat kinderen bij elkaar hebt die puur Franstalig zijn, van wie de ouders geen woord Nederlands kennen. Die ouders kunnen hun kinderen niet helpen, hé. Ik vind het dan ook een beetje spijtig dat de overheid niet eist dat een van beide ouders van een schoolgaand kind Nederlands kent. Dat zou alleen maar in het voordeel van de kinderen spelen. Nu zijn er te veel Franstalige ouders die uit opportunisme voor een Nederlandstalige school kiezen en zeggen: ‘Los het maar op.’ Dat vind ik niet kunnen. Ik heb niets tegen het Frans, of tegen mensen die Frans spreken, maar als je geen goed evenwicht hebt, dan gaat het niveau achteruit. Simpelweg omdat men zich te veel moet focussen op het taalprobleem.”

“Max gaat nog altijd naar Poelbos, Tom zit nu op het atheneum van Koekelberg, waar we ook zeer over te spreken zijn. Die school is sterk op de maatschappij georiënteerd, met een ploeg gemotiveerde leerkrachten. Dat helpt de leerlingen een open kijk te ontwikkelen. In de lagere klassen komen er weliswaar veel Franstaligen bij, maar ze proberen het binnen de perken te houden. We zijn dus met ons gat in de boter gevallen, onze jongens krijgen goed onderwijs, ze hebben weinig of geen problemen op school. Ik vrees dat het plaatje er heel anders uitgezien had als we in een Franstalig bas­tion als Ukkel of Molenbeek gewoond hadden. Of je moest vanaf de eerste kleuterklas zeggen: ‘We sturen ons kind naar een Franstalige school.’”

Woon-werkverkeer
Het zijn dingen waarmee De Meyer in haar jeugd niet geconfronteerd werd, want ze is opgegroeid in het Antwerpse. Het was ook niet zo dat ze Antwerpen per se wilde verlaten, het is gewoon zo gelopen. “Toen de tijd was gekomen om verder te studeren, heb ik gekozen voor de VUB. Omdat het een vrijzinnige unief is, maar ook omdat een vriendin er ging studeren. Gedreven door de drang alles te kunnen begrijpen en te weten viel onze keuze op fysica. Maar het was te hoog gegrepen voor mij, de wiskunde die we kregen, leek wel Chinees. Dus ben ik overgeschakeld op aardrijkskunde, een richting die me aansprak omdat je een heel brede waaier aan verschillende, ongelooflijk boeiende vakken krijgt, die je een open venster op de wereld bieden.”

“Mijn studentenleven speelde zich voor het overgrote deel af op de campus en in de cafés in de buurt. Ik had weliswaar een auto, maar veel buiten de universiteitsbuurt kwam ik niet, toch niet de eerste twee jaar. De keren dat ik het wel deed, reed ik hopeloos verloren. Ik zal wel nooit de Bison Futé van Brussel worden: nog steeds vertrouw ik bijna uitsluitend op de grote assen om me te verplaatsen. Mocht ik ergens in hartje Molenbeek of Schaarbeek gedropt worden, ik zou niet weten hoe ik eraan zou moeten beginnen. Zo heb ik pas onlangs ontdekt dat je op het Daillyplein vlak bij de Europese wijk bent. Een regelrechte schande is het, inderdaad (proest het uit).”

Geen echte Brussel-kenner of Brussel-lover, Peggy De Meyer, maar toch gebleven. “Aan de universiteit heb ik mijn man, Sam, leren kennen. We hebben allebei snel werk gevonden in Brussel en bijgevolg was de keuze snel gemaakt. Mede omdat Sam Antwerpen niet zag zitten. Ongelijk had hij niet: wonen waar je werkt, is en blijft een enorme luxe. Ik ben met de auto in tien minuten op de VRT als ik buiten de spits ga, met de tram in twintig minuten. Als ik ochtenddienst heb – om zes uur beginnen –, dan verkies ik de auto, dan kan ik wat langer blijven liggen. Soms denk ik wel: ik zou graag in Antwerpen wonen, maar tegelijk vrees ik dat ik het er niet meer gewend zou geraken en de stad te bekrompen zou vinden. Een Antwerpenaar ziet alleen zijn eigen stad, hé. En ik hou ook wel van Brussel omdat het zo anoniem is.”

Het gezin heeft eerst een tijd op een appartement gewoond, tot ze in 1993 een bel-etagewoning kochten. “Laken was, toen al, een van de enige gemeenten van het gewest waar het vastgoed nog enigszins betaalbaar was. Nu begin je hier ook al van exorbitante prijzen te horen. En het zal er niet op verbeteren: in de oude cadettenschool, vlak bij het paleis, komt er in de nabije toekomst een Europese school. We hebben dus de juiste keuze gemaakt, temeer omdat de ligging perfect is: voor het werk, voor familiebezoek, want in een wip zijn we in het Antwerpse. Voor vertier ook: de grootste bioscoop van het land, Kinepolis, omzeggens in onze achtertuin; met een kwartiertje zijn we in de AB. Dat is een luxe waarvan je de omvang niet altijd beseft, omdat je het zo gewend bent.”

“We zitten hier dus ideaal, al was ons huis, dat dateert van het begin van de twintigste eeuw, niet echt een cadeau. Een pak werk en kosten hebben we eraan gehad. We zijn nu bijna vijftien jaar verder en nu is het eindelijk wat we ervan wilden maken. Goed dat we niet wisten dat we er zo lang en zo veel in zouden moeten werken. Maar nu het ongeveer is wat we ervan wilden maken, geeft het wel veel voldoening, want ik hou enorm van die oude woningen. Er zit veel karakter in. Ons huis is dit jaar trouwens honderd jaar geworden. Mooie leeftijd, toch?”

Praktisch leven
Is De Meyer verguld met haar huis, dan vindt de stand-in van Sabine Hagedoren wonen in Brussel toch geen uitsluitend positief verhaal. Al zijn er meer plus- dan minpunten. “Voordat ik kinderen kreeg, had Brussel alleen maar voordelen in mijn ogen. Wonen waar je werkt, goede restaurants te kust en te keur, ’s avonds heel veel mogelijkheden. Met de komst van Tom en Max ben ik dat toch enigszins anders gaan bekijken. Je kunt kleine kinderen hier niet de vrijheid geven die je ze op de buiten wel kunt gunnen; op straat spelen is er niet bij. Zeker hier niet, de auto’s scheuren dikwijls met negentig door de buurt. Soms mis ik ook wel mijn roots, het ongestoord dialect kunnen spreken. Mijn moeder woont nu in Zoersel; er naar de winkel gaan en zonder na te denken Nederlands kunnen spreken, blijf ik een zaligheid vinden. Het klinkt misschien stom, maar het geeft me het gevoel thuis te komen. Dat heb ik in Brussel nooit gehad, een thuisgevoel. Maar toch zou ik hier ook nooit meer weg willen, denk ik.”

“In mijn dagelijks gedrag probeer ik de dingen te vermijden waarvan ik weet dat ik me eraan zal ergeren. Zo ga ik bijvoorbeeld naar de Post in Strombeek, waar ze vriendelijk zijn en het vlot vooruit gaat. Hier staan ze tot buiten aan te schuiven en is de bediening onvriendelijk. Er zijn zo nog meer van die kleine ergernissen, maar ik ben een positieve mens. En als ik de ergernissen kan vermijden, zoveel te beter, al blijven ze op de keper beschouwd zo goed als verwaarloosbaar.”

Positief vindt De Meyer dat er van alles beweegt in het gewest, dat de boel wordt opgekuist, dat het opleeft. “Brussel is zich echt wel aan het herpakken, er komen steeds meer nieuwe leuke plekken bij. Nu gaan ze ook werk maken van het Rogierplein, ik ben echt benieuwd. Ik hoop dat Pascal Smet – volgens mij een man met visie die echt vooruit wil en het beste met het Gewest voorheeft – iedereen op de juiste lijn krijgt.”

“Dit gezegd zijnde, is visie toch iets wat ik te vaak mis in Brussel. Van een globale aanpak is geen sprake. Op het vlak van wonen, verkeer, onderwijs loopt het nog al te vaak spaak. Maar wat wil je, met die negentien gemeenten die krampachtig aan hun machtspositie vasthouden. Absurd is het: een stadsgewest van één miljoen inwoners zou moeten worden bestuurd door één centraal orgaan, één deftige, daadkrachtige burgemeester. Het kan toch niet dat er nog zoveel folkloristische figuren hun zeg blijven hebben? Dat is toch niet meer van deze tijd? Ze zouden dus heel veel problemen kunnen oplossen door een gedegen centraal beleid. Dan zou je ook veel meer mensen naar de stad lokken. Het zou bovendien de stadsvlucht van jonge mensen met kinderen, waar je nog steeds niet naast kunt kijken, ongetwijfeld indijken.”

“Maar tegenover die gebreken staan dan weer zoveel kwaliteiten. Een stad die je steeds weer kan verrassen, pareltjes van schoonheid verborgen tussen het lelijke. Pareltjes die ik al een tijd aan het verwaarlozen ben: het is ondertussen al veel te lang geleden dat ik nog eens naar de Open Monumentendag ben geweest. Ik vind het enorm boeiend, je zo te verplaatsen in de tijd en panden te bezoeken waar je anders nooit komt. Maar het is er sinds een jaar of vier helaas niet meer van gekomen.”

“Wat ik ook schitterend vind, is de onvoorstelbare rijkdom aan restaurants. Authentieke brasseries ook, zoals Le Taverne du Passage in de Koninginnegalerij: interieurs waar de tijd heeft stilgestaan, tot de obers toe. Heel graag kom ik ook in de Belga Queen. De kwaliteit van de keuken is er weliswaar wisselvallig, maar het interieur – ronduit schitterend. Ik heb er steeds een beetje de indruk eventjes in Londen of New York te zijn. Als ik er zo over nadenk, dan valt Brussel al met al heel goed mee. Maar hoe boeiend de stad ook moge zijn, tijdens het weekeinde voel ik dikwijls de onweerstaanbare drang ze te ontvluchten. Op familiebezoek of naar zee – buiten het seizoen dan toch –, gaan fietsen in de prachtige natuur van Zeeland. We gaan ook elk jaar skiën, en ik geniet daar enorm van: een of twee weken in de natuur, in de buitenlucht.”